ائمه(ع)، تربیت نیروی انسانی و تحول ساختاری تشیع

Authors
ع. م. ولوى 1
ص. آئینه‌وند 2
م. مهدوی راد 2
ف. فرهمند پور 3
1 دانشگاه الزهراء (س)
2 دانشگاه تربیت مدرس
3 دانشگاه الزهراء(س)
Abstract
مقایسه جمعیت پراکنده و غیر سازمان یافته شیعیان در نیمه دوم قرن اول با سازمان تشکل یافته تشیع در اواسط قرن سوم نشانه تحولی اساسی درساختاراین مکتب می‌باشد.
مدیریت و رهبری ائمه یقینا اساسی‌ترین عامل تحقق این امر بوده و طرح هدفمند آنان در تربیت نیروی انسانی کارامد برای فراهم آوردن امکان انتقال معارف شیعی به توده‌‌های پیروان ائمه و ارتباط مؤثر با آنها در دورترین مناطق جغرافیای اسلام، از جمله تدابیر موفق برای تحقق این تحول به شمار می‌آید.
پژوهش حاضر بر مبنای نظریه «گیدنز» با عنوان « ساختار- کارگزار»، ومتکی بر این فرضیه که ««عملکرد ائمه در تربیت شاگردان خاص (وبه کارگیری آنها به عنوان حلقه ارتباطی با توده‌ شیعیان درسرتاسرجغرافیای اسلام) موجب تحول ساختاری شیعه شده است»، به بررسی اهداف و شیوه‌های امامان شیعه در تربیت پیروان خاص خود پرداخته است.
The Journal of Research in Humanities
Volume 15, Issue 3
April 0
Pages 143-153