در حالی کسب دانشِ الهیاتی ادیان در کنار دیگر علوم دین‌پژوهی به جامعه‌شناس دین توصیه می‌شود که ملزم است دریافت و اِبرازات خود را از آسیب های کلامی صیانت نماید. راه‌حل پوزیتیویستی تاکنون، اجتناب از اولی برای مصون ماندنِ از دومی بوده است. اما راه‌حل این مقال، تمیز و تفکیک «الهیات» است از «کلام» در گام نخست و سپس تشریح و تحدید مسیرهای محتمل رسوخ ملاحظات کلامی است در مطالعه دین.
با تجویز استمداد از الهیات، هم ضعف‌های جامعه‌شناسی دین در موضوع‌شناسی برطرف می‌شود و هم از برچسب ناروایِ کلامی به جامعه‌شناسانی که واجد دانش الهیاتی ارزشمندی درباره دین مورد مطالعه خویش هستند، جلوگیری می‌گردد.
The Journal of Research in Humanities
