طبیعت Ø‌اندار در شعر ابن رومی

طبیعت از گذشته‌ها همواره مورد اهتمام بشر بوده وانسانهاى نخستین با آمیختـن در آن ومشاهـده زیباییهایش، از آن براى بیان تمثیـلات خود استفـاده مى‌کردند.
در زبان عربی نیز وصف طبیعت جاندار وبیجان، بحث جدیدی نیست، از قدیم الایام شاعرانى چون امرو القیس وذوالرمه از طلایه داران طبیعتى بودند که جزئى از زندگى آنها محسوب می‌شد. در ادامه این سلسله، طبیعت در شعر شاعران دوره عباسـى نیز متجلى شد اگر چه وصـف طبیعت در این دوره با دوره‌هاى قبل تفاوتى آشکار داشته است.
از میان شاعران دوره عباسى، ابن رومى زندگى توأم با بدبختى ومحرومیت را در دامان طبیعت سپرى نمود وچنان مجذوب زیباییهاى آن شد که از او به عنوان «فانى در طبیعت» یاد کرده‌اند.
یک بخش از شعــر طبیعت او، درباره طبیعـت جانـدار است که با دقت وتیزبینى تمــام، موجودات ریز ودرشت چون ماکیان، پرندگان و چرندگان را در چشم اندازى زیبـا به تصویر کشیده واز آن تابلوهاى زیبایى همگون با شخصیت خود ترسیم کرده است.