نقاب و معانی نمادین« عایشه» در شعر عبدالوهاب البیاتی

امروزه آشکار شده است که نوگرایی در شعر معاصر عربی فقط در تمرد شاعر بر قید و بندهای سنگین شعر کلاسیک نمود پیدا نمی‌کند بلکه این نوآوری اغلب در نوع دیدگاه شاعران و تمایل آنها در به‌کارگیری رمزها و اساطیر و نقابهایی جلوه می‌کند که به‌وسیله آنها و در خلال توحد با آنها شاعران رویای شعری خود را تجسم می‌بخشند و افکار و عواطف درونی خود را بیان می‌کنند.
در بیشتر مواقع رمزهای عام و شایع توانایی بیان آنچه که شاعر معاصر با آن مواجه است را ندارند، در نتیجه شاعر ضروری می‌داند مه از این رمزهای آماده و شایع تجاوز کند و یا در آنها روح تازه‌ای بدمد تا به شاعر و مصائب عصر او نزدیکی و ثرابت بیشتری پیدا کند. بدین ترتیب شاعران معاصر امثال عبدالوهاب البیاتی و سیاب و آدونیس و ... پیوسته به دنبال پیدا کردن رمزهای شخصی در تلاش هستند.
بیاتی تعدادی رمز شخصی به‌کار می‌گیرد مانند عایشه، وضاح الیمن، خیام، معری و ... هر چند برخی از این رمزها مرجع اسطوره‌ای و یا تاریخی دارند ولی بیاتی به آنها دلالت رمز شخصی می‌دهد و تلاش در بازساری دوباره معانی نمادین این رمز را دارد و به دلالت‌های شایع آنها پناه نمی‌برد چه بسا از میان رمزهای شخصی شاعر در دیوانهای شعری رمز (عایشه) بیشتر به‌کار گرفته می‌شود. بیاتی توانست این رمز را به عنوان یکی از اصلی‌ترین رمزهای خود در بین دیگر نمادها و سمبلها قرار دهد و برای بیان موضوعات شعری و تجسم بخشیدن به رؤیای خود در مورد هستی و حیات به آن رجوع کند.