عضو هیأت علمی دانشگاه تهران
Abstract: (8930 Views)
یکی از ویژگی های سده های دهم ویازدهم هجری، نبرد صفوی- عثمانی بود. از جمله دلایل این نبرد، تلاش هر یک از این دو دولت برای تسلط بر امارت های کردی، بویژه امارت اردلان بود که بر قلمروی وسیع وقلعه هایی استراتیژیک حکومت می کرد ودارای نیروی نظامی نیرومندی بود.
این پژوهش با تکیه بر روش تاریخی در پی آن است تا اهمیت این امارت، تأثیر آن بر نبرد صفوی- عثمانی، موضع گیری آن درقبال این نبرد در مراحل مختلف وسیاست هریک از آنها در قبال این امارت؛ به ویژه سیاست دولت صفوی که سرانجام توانست آن را مطیع خود سازد، نشان دهد. همچنین تأثیر این نبرد برآن امارت را که از نتایج آن از دست رفتن بخش بزرگی از قلمرو آن وتبعیت از صفویه بود، بیان کند. ازجمله عوامل مؤثر بر پذیرش این تبعیت می توان از سیاست های ستم گرانه ی دولت عثمانی، طمع ورزی های آن برای تسلط بر شهرزور، در پیش گرفتن سیاست های معتدلانه تری توسط دولت صفوی وظهور دولت مرکزی نیرومندی در ایران، نام برد.
Received: 2011/09/4 | Accepted: 2011/11/9 | Published: 2012/06/9