Abstract: (10424 Views)
مهدی اخوان ثالث و مظفر نواب از شاعران برجسته و بهنامی هستند که در آغاز جوانی در گیر و دار مسائل سیاسی سرزمینهای خود وارد شدند و زندگی شاعرانهی خود را به مبارزهی مستمر علیه نظامهای استبدادی حاکم بر دو کشور ایران و عراق اختصاص دادند. شباهت در شرایط سیاسی و تجربههای تلخی که دو شاعر در ایران و عراق آن زمان داشتهاند، باعث ایجاد نوعی حالت روحی در این دو شده که بازتاب این حالت بر اشعارشان سایه افکنده است؛ تا جایی که میتوان از آن به عنوان "احساس حزن و اغتراب" یاد نمود که نمودی از یأس و بدبینی این دو را به تصویر میکشد. در این راستا، مقالهی حاضر با تکیه بر شیوهی تطبیقى- تحلیلی مکتب آمریکایی در صدد است دغدغهی اغتراب و نغمههای حزن و اندوه را در شعر این دو شاعر تطبیق و بررسی نماید، در حالی که بحث ما به این نتیجه منتهی میگردد که نمود مضامین مشترک در شعر این دو، ناشی از احساس مشترکشان دربارهی شرایط ناگواری است که به ویژه در زندان داشتهاند. سؤالی که در اینجا مطرح میشود، این است که: مهمترین شواهدی که ما را بر آن داشته که شعر این دو را در باب حزن و اغتراب مقایسه کنیم، چیست؟ پاسخ به این سؤال، همان چیزی است که ما در خلال ذکر نمونههای مشابه از دو شاعر در پیِ آن هستیم.
Received: 2013/03/10 | Accepted: 2013/08/18 | Published: 2013/11/22