1- دانشیار گروه زبان و ادبیات عربی دانشگاه فردوسی مشهد
2- استادیار گروه علوم قرآن و حدیث دانشگاه شاهد
چکیده: (9296 مشاهده)
اشتهر ابن الرومی فی الأدب العربی بکونه رائد فن التصویر إلا أنّ دراسه شعره من الناحیه الموسیقیه تکشف لنا عن موهبه عالیه ومقدره منقطعه النظیر فی هذا المجال من فن الشعر أیضاً.ولعل أجمل الجوانب الموسیقیه فی شعره هی الموسیقی الداخلیه التی لاتبدو جلیه للسمع – کما نری فی الوزن والقافیة– بل تختفی وراء الکلمات والحروف والحرکات والسکنات وتنصهر فی باطن معانی الکلمات لما بین هذه المعانی وأصوات تلک الألفاظ من المواءمه والموافقة. وهذه المیزه أعنی المواءمه بین معانی الألفاظ وأصواتها أبرز مواضع الجمال والفن فی موسیقی شعر ابن الرومی الداخلیة، والسبب فی ذلک یعود إلی شده سیطره الإحساسات والعواطف علیه بحیث لم یکن لیتخلص منها حتی فی أحرج المواقف. وهذا هو الأمر الذی منح شعره الأصاله والجاذبیه بسبب الصدق الفنی الذی أودعه فیه. وقد اتخذ طرقاً مختلفه لخلق موسیقاه الداخلیة، أهمها التکرار والجناس ورد العجز على الصدر والموازنه وتقسیم الأبیات إلی وحدات موسیقیه متلائمه وکذلک الثنائیة. أما تکراره ففی الغالب من جنس التکرار اللامرئی حتی فی تکرار نفس الکلمات التی هی من الجنس المقابل أی التکرار المرئی. والجناس فی شعره بعید عن التکلف والتصنع، والثنائیه أو الازدواج جاءت فی شعره کتقنیه مبتکره فی قوالب مختلفه من التوشیع والتقسیم والتضاد وما إلی ذلک من الفنون التی تتسع للثنائیات. أما المنهج الذی اتبعناه فی دراستنا هذه فهو المنهج الوصفی-التحلیلی الذی تقتضیه مثل هذه البحوث.
دریافت: 1393/2/13 | پذیرش: 1393/5/1 | انتشار: 1393/8/30