دوره 20، شماره 1 - ( 1434 )
جلد 20 شماره 1 صفحات 72-57 |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- دانشجوی دکترا، گروه تاریخ، دانشگاه تهران
2- استاد گروه علوم قرآن و حدیث، دانشگاه تهران
3- استادیار گروه تاریخ، دانشگاه تهران
2- استاد گروه علوم قرآن و حدیث، دانشگاه تهران
3- استادیار گروه تاریخ، دانشگاه تهران
چکیده: (9853 مشاهده)
انتشر السرد القَصَصی باعتباره ظاهره اجتماعیه فی المجتمع العربی الجاهلی. وکان القصّاص یقومون خلال لیالی السمر بسرد قِصَص أبطال قبائلهم و قِصص ملوک الیمن و خلال العهد الاسلامی نقل القصاصون بعد اعتناقهم الإسلام قصصاً قرآنیةً ذات خلیط من أحادیث أهل الکتاب والشعوب الإیرانیة، والبابلیه و الیونانیه إلی جانب اتخاذها صفه للوعظ والتذکیر. وکان القصّاصون یتبعون طرقاً متعدده لسرد القصص التی أتى ذکرها فی القرآن بشکل موجز. فقد وردت هذه القِصص بصوره کامله فی التوراه و التفاسیر الخاصّه بها، مما جعل المسلمین یستعینون بهذه الکتب إما بطریقه مباشره و إما عن طریق الرواه من أهل الکتاب. کما نلاحظ أنّ بعضاً آخرَ قد أخذ هذه القصص من التوراة و أدخل علیها تغییرات جزئیه و منحها صبغه إسلامیة. و الجدیر بالذکر أن جماعه من المسلمین أبدعوا حکایات من نسج خیالهم لم تکن موجوده فی الواقع.
واژه‌های کلیدی: داستان، القَصَص، القاصّ، الوعظ، القصص القرآنیة، الإسراییلیات، قصّه گو، موعظه، داستان‌های قرآنی، اسراییلیات
دریافت: 1391/4/14 | پذیرش: 1391/10/3 | انتشار: 1392/1/1
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |