نباید تاریخ را تنها سلسله حوادث رخ داده ای دانست که در کتاب‌هایی گردآوری شده تا خوانندگان را سرگرم کند، بلکه حوادث و شخصیت‌های تاریخی، نقش اصلی را در آفرینش شخصیت اجتماعی هر فرد دارد. شاعران توانمند با بهره گیری از تاریخ، شعر خود را با عاطفه و ذهنیت تاریخی خوانندگان گره زده، و با فراخوانی شخصیت‌های تاریخی که ویژگی‌های بارزی دارند، در شعر خود پلی می‌سازند تا امروز مردمان را به گذشته باشکوهشان پیوند دهند، و ذهنیت و شخصیت تاریخی آنان را بازآفرینی و توانمند کنند. بحتری شاعر دوره عباسی شیفتگی شگفت انگیزی به مظاهر تمدن ساسانی نشان داده است، با آنکه شاعری است با ریشه عربی و طرفدار سنت‌های شعری گذشته عرب، اما را در شعرش نام سران و بزرگان تمدن ساسانی را به وفور آورده است، تا ملت عرب را به مجد و بزرگی آنان فراخواند. وی نام « اردشیر»، «بهرام گور»، «انوشیروان»، «خسروپرویز»، «قباد»، «هرمز» و «یزدگرد» را در شعرش ذکر کرده و آنان را مایه فخر و مباهات دانسته تا آنجا که خود را از ملت فارس می‌داند و عزت آنان را برتر می‌شمارد. وی این شخصیت‌ها را رمز تمدن ملتی می‌داند که در روزگار سخت جنگ «اریاط»، اجداد عرب شاعر را کمک کرده‌اند، بلکه بالاتر اینکه از نظر بحتری انسان باید مردمان شریف را از هر جنس و ریشه‌ای که هستند، دوست داشته باشد. به همین دلیل ملت فارس برای این شاعر عرب دوست داشتنی بوده است.

Full-Text [PDF 785 kb]   (2724 Downloads)